Liebe Brüder und Schwestern in Christus,

heute, am Zweiten Hisnak, möchten wir uns mit einer lehrreichen Geschichte aus dem Alten Testament befassen, die uns in Zeiten der Verzweiflung und der scheinbaren Hoffnungslosigkeit einen Weg aufzeigt. Es geht um den König Hiskija, der inmitten der Bedrohung durch das mächtige Assyrien nicht in Verzweiflung versank, sondern auf den Herrn vertraute und sich in Demut zu ihm wandte. Lassen Sie uns diese Geschichte (Jesaja 36 – 37) genauer betrachten und darüber nachdenken, wie sie auch uns heute in unseren eigenen Herausforderungen und Nöten ansprechen kann.

Die Bedrohung durch Sanherib
und die Verzweiflung der Menschen

Wir finden die Geschichte im Buch Jesaja, in den Kapiteln 36 und 37. Zu dieser Zeit war das Königreich Israel von einer großen Bedrohung durch das assyrische Reich unter König Sanherib umgeben. Sanherib hatte schon viele Städte erobert, und nun war er auch vor Jerusalem angekommen. Die Armeen des Feindes standen vor den Toren der Stadt, und der Krieg schien unvermeidlich.

In dieser Situation begann der Gesandte des Königs, Rabshakeh, die israelitischen Soldaten zu verhöhnen und den Glauben des Königs Hiskija und seines Volkes zu verspotteten. Er erklärte, dass kein Gott in der Lage sei, Jerusalem zu retten. Er versuchte, den Glauben des Volkes zu zerstören, indem er ihre Hoffnung zunichte machte.

Vielleicht haben auch wir solche Momente in unserem Leben erlebt, in denen wir von einer Krise oder einer Herausforderung überwältigt wurden und uns die Welt über den Kopf zu wachsen schien. Sei es eine Krankheit, eine berufliche oder finanzielle Krise, Beziehungsprobleme oder die Unsicherheit über die Zukunft – der Versuch, unsere Zuversicht zu bewahren, kann sich anfühlen wie der Versuch, gegen eine überwältigende Macht anzukämpfen. In solchen Momenten, wenn alles hoffnungslos erscheint, können wir uns in einer tiefen Verzweiflung wiederfinden.

Hiskijas Demut und Glaube

Doch Hiskija reagiert auf diese Bedrohung auf eine Weise, die uns ein kraftvolles Beispiel gibt. Als er von den drohenden Gefahren hörte, tat er etwas ganz Besonderes: Er zeriss seine Kleider, zog ein Sackgewand an und ging in den Tempel Gottes. Er suchte den Herrn, um Hilfe zu bitten. Aber er tat noch mehr: Er schickte seine Diener zu dem Propheten Jesaja und bat ihn, für das Volk zu beten und als Mittler zwischen ihm und Gott zu wirken.

Was können wir von dieser Reaktion lernen? Hiskija reagiert mit Demut. Er gibt zu, dass er selbst nicht in der Lage ist, das Problem zu lösen. Er weiß, dass menschliche Weisheit und Stärke allein nicht ausreichen. So oft stehen wir im Leben vor Herausforderungen, bei denen wir uns hilflos fühlen. Wir wissen nicht weiter, und wir können auf uns selbst nicht mehr bauen. Doch Hiskija zeigt uns, dass die Antwort in der Demut vor Gott liegt. Wir müssen uns in unserer Ohnmacht erkennen und uns in Demut an Gott wenden. In diesen Momenten können wir ihm unser Vertrauen schenken und uns auf seine Weisheit und seine Macht verlassen.

Die Macht des Gebets

Hiskija wusste, dass Gebet ein wichtiger Schlüssel war, um den Herrn um Hilfe zu bitten. Er betete nicht nur für sich, sondern für das ganze Volk. Gebet ist der Weg, wie wir mit Gott in Beziehung treten können. Es ist der Raum, in dem wir ihm all unsere Sorgen, Ängste und Wünsche anvertrauen können. Hiskija betete im Angesicht des Feindes, im Angesicht der Verzweiflung. Und Gott antwortete. Er hörte das Gebet, vernahm die Reue und den Glauben von Hiskija und rettete Jerusalem vor der Zerstörung. Was damals unmöglich schien, wurde durch den Glauben und das Gebet des Königs möglich.

In unserem Leben sind es häufig die Momente, in denen wir uns hilflos fühlen, die uns dazu auffordern, uns Gott zuzuwenden. Wie oft tendieren wir dazu, uns selbst zu helfen, zu grübeln, zu suchen und zu kämpfen, aber vergessen wir das Gebet und das Vertrauen auf Gott? Doch der Herr fordert uns heraus, nicht in unserer eigenen Stärke, sondern in seiner Macht zu vertrauen. Wir sind eingeladen, im Gebet mit Gott zu sprechen, ihm unsere Sorgen zu übergeben und auf seine Antwort zu warten.

Vertrauen auf Gottes Führung in schwierigen Zeiten

Die Geschichte von Hiskija zeigt uns, dass Gottes Macht größer ist als alle Herausforderungen, denen wir uns stellen müssen. Vielleicht scheint uns ein Problem unlösbar, vielleicht stehen wir vor einer Situation, die keine Lösung zu haben scheint. Doch Gott ist der, der Berge versetzen kann, der das Unmögliche möglich macht. Wir müssen uns nur darauf besinnen, dass wir nicht allein sind, dass Gott in unserem Leben wirkt, auch wenn wir es nicht immer unmittelbar sehen.

Es ist entscheidend, dass wir in den schwierigsten Momenten unseres Lebens nicht den Mut verlieren. Wir dürfen in diesen Momenten dem Beispiel von Hiskija folgen und uns in Demut vor Gott niederwerfen. Wenn wir auf ihn vertrauen und ihm unsere Sorgen übergeben, wird er uns in seinem perfekten Timing Antwort geben und uns führen.

Der Glaube und das Vertrauen in Gott

Liebe Brüder und Schwestern, die Geschichte von Hiskija ruft uns dazu auf, Gott unser ganzes Vertrauen zu schenken, besonders dann, wenn wir uns den größten Herausforderungen stellen. Wir können uns sicher sein, dass er auch in den aussichtslosesten Situationen einen Weg für uns bereithält. Unsere Aufgabe ist es, dem Beispiel von Hiskija zu folgen – in Demut und Gebet zu ihm zu kommen, ihm unser Vertrauen zu schenken und in seinem Namen zu handeln. Er ist der Retter, der uns nie im Stich lässt.

Möge Gott uns die Kraft geben, in allen Situationen des Lebens auf ihn zu vertrauen, und möge unser Glaube immer stärker werden. Amen.

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan
Gemeindepfarrer

Սիրելի քոյրեր եւ եղբայրներ ի Քրիստոս,

Այսօր, երկրորդ Հիսնակի այս օրուան, կ՚ուզեմ ձեր ուշադրութիւնը կեդրոնացնել Հին Կտակարանէն առնուած մէկ ուսանելի պատմութեան վրայ, որ մեր կեանքի դժուար պահերուն, յուսահատութեան ու անյոյսութեան մէջ, ճամբայ կը ցույց տայ։ Այս պատմութիւնը կը վերաբերի թագաւոր Եզեկիայի, որ, հզօր Ասորեստանի սպառնալիքին դէմ յանդիման գտնուելով, յուսահատութեան մէջ չմխրճուեցաւ, այլ՝ հաւատքով դիմեց Տիրոջ եւ խոնարհութեամբ աղօթեց։ Եկէք միասնաբար ուսումնասիրենք այս պատմութիւնը (Եսայի 36-37) եւ մտածենք, թէ ինչպէս ան կրնայ այսօր ալ մեզի համար ներշնչման աղբիւր հանդիսանալ մեր դժուարութիւններուն մէջ։

Սանխերիփի սպառնալիքը
եւ ժողովուրդի յուսահատութիւնը

Այս պատմութիւնը կը գտնուի Եսայիի գիրքի 36 եւ 37 գլուխներուն մէջ։ Այդ ժամանակ Իսրայէլի թագաւորութիւնը կը դիմագրաւէր հզօր Ասորեստանի կայսրութեան սպառնալիքը, որ կը ղեկավարէր թագաւոր Սանխերիփը։ Սանխերիփ արդէն շատ քաղաքներ գրաւած էր եւ այժմ հասած էր Երուսաղէմի դռներուն։ Թշնամիին զօրքերը քաղաքին մօտ էին, եւ պատերազմը անխուսափելի կը թուէր։

Այս իրավիճակին մէջ թագաւոր Սանխերիփի պատգամաւորը՝ Ռապշակէն, սկսաւ ծաղրել իսրայէլացի զինուորները, նաեւ թագաւոր Եզեկիայի եւ ժողովուրդի հաւատքը։ Ան կը պնդէր, թէ ոչ մէկ Աստուած կարող է Երուսաղէմը փրկել։ Ան կը ջանար ոչնչացնել ժողովուրդի յոյսը եւ խարխլել իրենց հաւատքը։

Հաւանաբար մենք ալ մեր կեանքին մէջ նման պահեր ապրած ենք, երբ կը թուէր, թէ աշխարհը մեր վրայ փուլ կու գար։ Կարող են ըլլալ առողջական խնդիրներ, աշխատանքային կամ ֆինանսական տագնապներ, յարաբերական բարդութիւններ կամ ապագայի անորոշութիւն՝ որոնք մեզ կրնան յուսահատութեան մատնել։ Այդ պահերուն մեր հաւատքը պահելը կարող է նմանիլ հսկայական ուժի դէմ պայքարելուն։ Բայց Եզեկիան մեզի կը սորվեցնէ, թէ ինչպէս կարելի է յուսահատութեան մէջ Աստուծոյ վրայ հաւատքով ապաւինիլ։

Եզեկիայի խոնարհութիւնը եւ հաւատքը

Եզեկիան այս սպառնալիքին դիմաց արձագանքեց այնպիսի կերպով, որ մեզի հզօր օրինակ կը ծառայէ։ Երբ վտանգի մասին լսեց, յատուկ քայլի դիմեց. ան պատռեց իր զգեստները, քուրձ հագաւ եւ Տիրոջ տաճար գնաց։ Ան դիմեց Տիրոջ՝ օգնութեան աղերսելով։ Բայց աւելին ալ ըրաւ. իր ծառաներուն ղրկեց Եսայի մարգարէին մօտ եւ խնդրեց, որ ան աղօթէ ժողովուրդին համար ու միջնորդէ Աստուծոյ մօտ։

Ի՞նչ կրնանք սորվիլ այս արձագանգէն։ Եզեկիան կը ցուցադրէ խոնարհութեան միտքը։ Ան կը խոստովանի, որ իր անձնական կարողութիւնը բաւարար չէ խնդիրը լուծելու համար։ Ան կը ճանչնայ, որ մարդկային իմաստութիւնն ու ուժը չեն կրնար բաւարարել։ Հաճախ մեր կեանքին մէջ մենք ալ կ՚ընդհանրանանք այնպիսի մարտահրաւէրներու, որոնք մեզ կը թուին անլուծելի։ Բայց Եզեկիայի օրինակը կ՚ուսուցանէ, թէ պատասխանն Աստուծոյ դիմելու մէջ կը գտնուի։ Մեր անկարողութիւնը ընդունելով՝ մենք մեզ խոնարհութեամբ կրնանք յանձնել Աստուծոյ առաջնորդութեան։

Աղօթքի ուժը

Եզեկիան գիտէր, որ աղօթքը գլխաւոր միջոց է Տիրոջ օգնութիւնը հայցելու համար։ Ան ոչ միայն իր համար աղօթեց, այլեւ ամբողջ ժողովուրդին։ Աղօթքը միջոց է, որով մենք Աստուծոյ հետ կը կապուինք։ Այն այն սրբազան տարածքն է, ուր կարելի է մեր բոլոր մտահոգութիւններն ու խնդրանքները յանձնել Տիրոջ։ Եզեկիան աղօթեց՝ թշնամիին եւ յուսահատութեան դէմ յանդիման։ Եւ Աստուած պատասխանեց. ան լսեց Եզեկիայի աղօթքը, տեսաւ անոր զղջումը եւ հաւատքը ու փրկեց Երուսաղէմը կործանումէ։

Մեր կեանքին մէջ յաճախ այն պահերն են, երբ մենք մեզ անկարող կը զգանք, որ մեզ կը մղեն Աստուծոյ դիմելու։ Յաճախ մենք կը փորձենք ինքներս լուծել մեր հարցերը, պայքարիլ եւ ելք փնտռել, բայց կը մոռնանք աղօթել ու Աստուծոյ վստահիլ։ Բայց Տէրը մեզ կը յորդորէ, որ ոչ թէ մեր սեփական ուժին, այլ իր կարողութեան ապաւինինք։ Մեր առաքելութիւնն է աղօթքով եւ հաւատքով Տիրոջ յանձնել մեր խնդիրները եւ սպասել իր պատասխանը։

Հաւատք եւ վստահութիւն Աստուծոյ առաջնորդութեան վրայ

Եզեկիայի պատմութիւնը մեզ կը սորվեցնէ, որ Աստուծոյ կարողութիւնը աւելի մեծ է, քան մեր դիմաց գտնուող ամէն տեսակ մարտահրաւէր։ Թէեւ մեր խնդիրները անլուծելի կրնան թուիլ, Աստուած այն է, որ անհնարինը կարելի կը դարձնէ։ Պէտք է միայն յիշենք, որ մենք միայնակ չենք, եւ թէ՝ Աստուած կը գործէ մեր կեանքին մէջ, նոյնիսկ երբ անմիջապէս չենք տեսներ անոր գործողութիւնը։

Կեանքին ամենադժուար պահերուն մեզի համար կենսական է չկորսնցնել մեր յոյսը։ Եզեկիայի օրինակին հետեւելով՝ մենք ալ կարող ենք խոնարհութեամբ Տիրոջ դիմել եւ մեր բոլոր հոգսերը իր ձեռքերուն յանձնել։ Երբ մենք մեր վստահութիւնը ամբողջութեամբ Աստուծոյ կը յանձնենք, ան մեզ առաջնորդութիւն կը շնորհէ։

Հաւատքի խորացումը

Սիրելի՛ եղբայրներ եւ քոյրեր, Եզեկիայի պատմութիւնը մեզ կը կոչէ Աստուծոյ մեր ամբողջական վստահութիւնը յանձնելու, մանաւանդ այն պահերուն, երբ կ՚ենթադրենք, որ ելք չունինք։ Մենք կարող ենք վստահ ըլլալ, որ ան նոյնիսկ ամենայուսահատ պահերուն ճամբայ մը մեզի համար պիտի պատրաստէ։ Մեր կոչումն է հետեւիլ Եզեկիայի օրինակին՝ խոնարհութեամբ եւ աղօթքով դիմելով Աստուծոյ, իր անունով գործելով եւ իր ժամանակին սպասելով։ Ան մեր Փրկիչն է, որ երբեք չի լքէր մեզ։

Թող Աստուած մեզի պարգեւէ ուժ, որ ամէն իրավիճակի մէջ հաւատքով իրեն ապաւինինք, եւ թող մեր հաւատքը օր ըստ օրէ խորանայ։ Ամէն։

Հոգեշնորհ Դոկտ. Տիրատուր Սարտարեան
Համայնքի հոգեւոր հովիւ