Es ist ein Sonntag. Die Straßen sind noch in einem ruhigen Zustand, und in der Ferne ertönt das Geläut einer Kirchenglocke. Während die meisten Menschen sich noch einmal in die Kissen kuscheln oder schläfrig nach dem Smartphone greifen, gibt es eine kleinere werdende Gruppe, die bewusst aufsteht, sich zurechtmacht und einen Raum betritt, der sich von der rastlosen Welt da draußen unterscheidet – die Kirche.

Man könnte sagen, sie folgen einer jahrhundertealten Tradition. Oder sie spüren tief in sich eine Sehnsucht, vielleicht sogar eine unausgesprochene Notwendigkeit. Eine Ahnung davon, dass das Leben mehr bedeutet als Termine, Verpflichtungen und endlose Bildschirminhalte. Sie versammeln sich, um etwas zu erleben, das sich schwer in Worte fassen lässt: die Feier der Auferstehung.

Warum Kirche?

Wir leben in einer Zeit, in der persönliche Spiritualität häufig im Stillen gepflegt wird. Meditations-Apps versprechen innere Ruhe, Podcasts liefern Lebensweisheiten frei Haus, und wer nach Gott sucht, kann ihn doch ebenso in der Natur finden – warum also Kirche?

Doch greift dieser Gedanke nicht zu kurz? Glaube ist nicht nur ein Gefühl oder eine Idee, sondern eine Beziehung, ja eine Begegnung. In den ersten christlichen Gemeinden war Glauben niemals eine einsame Reflexion, sondern ein lebendiges und gemeinschaftliches Bekenntnis. Menschen kamen zusammen, weil sie wussten: Allein ist der Mensch schwach, doch in der Gemeinschaft findet er Halt.

In einer digitalisierten Welt, in der wir häufig isoliert voneinander leben, wird die Kirche zu einem Ort, der uns nicht nur an das Göttliche, sondern auch an unser Menschsein erinnert. Hier gibt es kein endloses Scrollen, keine Ablenkung – nur die Gelegenheit, sich für etwas Größeres zu öffnen.

Die Eucharistie – Ritual oder essenzielle Erfahrung?

Die zentrale Antwort auf die Frage „Warum Kirche?“ ist aber nicht nur die Gemeinschaft, sondern auch die Eucharistie, die Danksagung, das Mysterium des Surb Patarags. Manche Dinge kann man nicht einfach mit Worten erklären – sie müssen erlebt werden. In diesem Sinne ist Surb Patarag keine nostalgische Inszenierung eines vergangenen Ereignisses, sondern eine lebendige Wirklichkeit, in der wir die Gegenwart Christi und die Gemeinschaft der Gläubigen erleben.

Jesus selbst sagt:

„Wenn ihr das Fleisch des Menschensohnes nicht esst und sein Blut nicht trinkt, habt ihr das Leben nicht in euch.“ (Joh 6,54)

Eine provokante Aussage – ist das wirklich notwendig? Genügt es nicht, einfach zu glauben?

Doch hier zeigt sich das Paradoxon des Christentums: Es ist keine bloße Philosophie, es ist eine Lebensart in einer tiefen, mystischen Gemeinschaft. Surb Patarag ist nicht bloß ein Symbol – sie ist eine Wirklichkeit.

Der Sonntag – Ein verlorenes Ritual?

Viele klagen über die Rastlosigkeit unserer Zeit. Wir sind müde vom ständigen „Müssen“, vom Informationsstrom, von einer Welt, die keine wirklichen Pausen mehr kennt. Vielleicht haben wir gerade deshalb den Sonntag verloren – weil er für uns nicht mehr heilig, sondern nur noch ein zusätzlicher Zeitblock ist, um Unerledigtes nachzuholen.

Was würde passieren, wenn wir ihn neu entdecken würden? Nicht nur als eine bloße Tradition, sondern ein bewusster Ausdruck unseres Glaubens als Gemeinschaft, dessen Haupt selbst Jesus Christus ist?

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan
Gemeindepfarrer.

Կիրակի օր մըն է։ Փողոցները տակաւին խաղաղ են, հեռուներէն եկեղեցւոյ զանգակներու ղողանջը կը լսուի։ Մինչ շատեր տակաւին անկողնին մէջ կը մնան կամ քնաթաթախ ձեռքերը հեռաձայնին կը տանին, միշտ աւելի նուազող խումբ մը կայ, որ յատուկ կիրակի առաւօտ կ’արթննայ, կը պատրաստուի եւ կը մտնէ վայր մը, որ կը զանազանուի արտաքին անհանգիստ աշխարհէն՝ եկեղեցին։

Կրնանք ըսել, թէ անոնք դարաւոր աւանդութեան մը կը հետեւին։ Կամ ալ՝ իրենց սիրտերուն մէջ յատուկ ձգտում մը կը զգան, թերեւս ալ՝ անբացատրելի ներքին կոչ մը։ Կը հասկնան, թէ կեանքը աւելի խոր իմաստ ունի, քան միայն ժամադրութիւնները, պարտաւորութիւնները եւ անընդհատ մատի հպումով պտտող էկրանը։ Անոնք եկեղեցի կը ժամանեն՝ տօնելու համար բան մը, զոր բառերով դժուար է բացատրել՝ Հարութեան տօնը։

Ինչո՞ւ եկեղեցի

Այս ժամանակաշրջանին մէջ հոգեւոր կեանքը յաճախ կը փորձուի ապրիլ անհատական ձեւով։ Մեդիտացիոն ծրագիրները խաղաղութիւն կը խոստանան, փոտքասթները կեանքի իմաստութեան մասին պատգամներ կը փոխանցեն, իսկ Աստուած փնտռողը զԻնք գտնելու համար կրնայ նաեւ բնութեան գիրկը երթալ։ Բայց արդեօ՞ք այս մօտեցումը բաւարար է։

Հաւատքը միայն զգացում կամ գաղափար չէ, այլ կապ մըն է, հանդիպում մըն է։ Առաջին քրիստոնէական համայնքներուն մէջ հաւատքը երբեք մեկուսացուած արտայայտութիւն մը չէր, այլ միասնական ապրում, որուն մէջ հաւատացեալները իրարու կը զօրացնէին։ Անոնք հաւաքուելու կը գային, որովհետեւ գիտէին՝ միայնակ մարդը տկար է, բայց հաւաքականութիւնը զօրութիւն կու տայ։

Մեր ժամանակակից, աւելի ու աւելի թվայնացած աշխարհին մէջ, ուր մարդը յաճախ մեկուսացած կ’ապրի, եկեղեցին կը դառնայ այն վայրը, ուր ոչ միայն Աստուածային ներկայութեան, այլ նաեւ մեր մարդկային ինքնութեան կարեւորութեան կը գիտակցինք։ Այստեղ չկան անվերջ պտտուող էկրաններ կամ մեզ շեղող գրգիռներ – միայն կարելիութիւն մը միտքն ու սիրտը դէպի Աստուած բարձրացնելու։

Սուրբ Պատարագ – արարողությո՞ւն, թէ՞ իրական հանդիպում

«Ինչո՞ւ եկեղեցի» հարցումին պատասխանը միայն հաւաքուիլը չէ։ Հաւատքի առանցքը Սուրբ Պատարագն է, որ կեանքի իրական խորհուրդը կու տայ՝ գոհաբանութիւն եւ հաղորդութիւն։

Որոշ բաներ բառերով բացատրելի չեն – պէտք է զանոնք անձամբ ապրիլ։ Այս իմաստով Սուրբ Պատարագը անցեալի հնացած արարողութիւն մը չէ, այլ՝ կենդանի իրականութիւն, ուր մենք կ’ապրինք Քրիստոսի ներկայութիւնը։ Հոս է, որ կը բացայայտուի քրիստոնէութեան պարադոքսը. այդ միայն փիլիսոփայութիւն չէ, այլ՝ կեանքի եղանակ, խորիմաստ հաղորդութիւն Աստուծոյ եւ Եկեղեցւոյ հետ։

Յիսուս Քրիստոս կը բացատրէ.

«Ճշմարիտ ճշմարիտ կ’ըսեմ ձեզի. Եթէ Որդի մարդոյ մարմինը չուտէք եւ անոր արիւնը չխմէք, ձեր անձերուն մէջ կեանք չէք ունենար։»։ (Յովհ. 6:54)

Շատերու համար այս խօսքը ծանր ու դժուար ըմբռնելի կրնայ թուիլ։ Արդեօ՞ք բաւական չէ պարզապէս հաւատալ։

Բայց Սուրբ Պատարագը պարզ խորհրդանիշ մը չէ – ան իրականութիւն մըն է։ Քրիստոնէութիւնը երբեք գաղափարներու կամ բարոյական կանոններու վրայ հիմնուած փիլիսոփայութիւն մը չէ։ Ա՛ն մարմնացեալ Հոգի է, որ հաղորդութեան ու հաղորդակցութեան մէջ կ’ապրի։

Կիրակին՝ մոռցուած ծիսակա՞նութիւն

Շատերը կը դժգոհին մեր օրերու անհանգիստ կեանքէն։ Մենք կը հոգնինք «պէտք է»-ներու բեռէն, անվերջ տեղեկատուական հոսքէն, աշխարհէն, որ այլեւս իսկական դադարի տեղ չի ձգեր։ Թերեւս այդ պատճառով ալ Կիրակին կորսնցուցած ենք՝ վերածելով զայն պարզ հանգստեան օրուան։

Իսկ ի՞նչ կը պատահի, եթէ մենք Կիրակին վերստին ապրինք՝ իբրեւ Տիրոջ նուիրուած օր։ Ոչ թէ որպէս պարզ աւանդութիւն, այլ որպէս գիտակից արտայայտութիւն մեր հաւատքին՝ այն հաւատքին, որուն գլուխը ինքնին Յիսուս Քրիստոսն է։

Եկեղեցին ոչ թէ պարտադրանք է, այլ՝ հրաւէր, զայն վերստին յայտնաբերելու։ Հրաւէր՝ դանդաղելու, խորանալու, Տիրոջ հետ հանդիպելու։

Կրնանք վերագտնել Կիրակին՝

– որպէս Սուրբ Գիրքի խորհրդածութեան օր
– որպէս աղօթքի ու հաղորդութեան պահ
– որպէս հաւաքականութեան առիթ, ուր հաւատացեալները կը զօրացնեն զիրար

Քրիստոսին հրաւէրը պարզ է.

«Եկէ՛ք ինծի, բոլոր յոգնած ու բեռնաւորուածներ եւ ես ձեզ պիտի հանգչեցնեմ։»։ (Մատթ. 11:28)

Եթէ այսօր մենք հոգնութիւն կը զգանք, այդ հրաւէրը մեզի համար է։ Եթէ մեր կեանքը իմաստազուրկ կը թուի, այդ հրաւէրը մեզի համար է։ Եթէ փնտռտուք մը ունինք մեր սրտին մէջ, կամ երբ ուղղակի գոհ ու շնորհակալ ենք. եկեղեցին մեզի կը սպասէ։

Տիրատուր քհն. Սարդարեան