Während die Welt sich auf den Trubel des Jahreswechsels vorbereitet, gibt es eine stille, tief verwurzelte Tradition, die inmitten des Lärms um Silvester kaum bzw. nur dezent wahrgenommen wird: die siebentägige Fastenzeit der Armenischen Apostolischen Kirche vor Weihnachten. Vom 30. Dezember bis zum 5. Januar tauchen Gläubige der Armenischen Kirche in eine spirituelle Reise ein, die nicht nur ihren Körper, sondern auch ihre Seele auf das größte Mysterium des Christentums vorbereitet: die Geburt Christi. Es ist ein Weg, der zur Erkenntnis Gottes führt, zur Feier des Festes, welches Licht in die Dunkelheit der Welt hineinbringt.

„Denn siehe, Finsternis bedeckt das Erdreich und Dunkel die Völker; aber über dir geht auf der HERR, und seine Herrlichkeit erscheint über dir.“
(Jesaja 60,2)

Eine alte Tradition in einer lauten Welt

In einer Welt, die von Geschwindigkeit und Oberflächlichkeit geprägt ist, könnte eine Fastenzeit wie diese als antiquiert erscheinen. Doch ist sie das wirklich? Wenn wir ehrlich sind, sehnen sich viele von uns gerade in dieser hektischen Zeit nach einem Moment des Stillstands. Nach etwas Tieferem als den oberflächlichen Ritualen, die die Festtage oft prägen. Die Armenische Fastenzeit bietet genau das: eine Gelegenheit, sich zu sammeln, sich auf das Wesentliche zu konzentrieren und die inneren Räume der Seele zu betreten.

„Seid stille und erkennet, dass ich Gott bin!“
(Psalm 46,11)

Fasten als Ruf zur Menschlichkeit

Die Fastenzeit ist nicht nur ein individueller Akt der Buße, sondern ein Ruf zur Solidarität mit den Bedürftigen, aber auch eine Möglichkeit durch Disziplin und geistliche Erziehung im Christus zu wachsen. Die Kirchenväter formulieren es so: „Wie Salz die Speisen würzt, so verleiht das Fasten der Seele ihre Würze.“ Eine einfache, aber tiefgründige Weisheit, die uns daran erinnert, dass Verzicht nicht Verarmung bedeutet, sondern Bereicherung.

Es ist eine Lektion, die besonders in unserer heutigen Welt, geprägt von Ungleichheit und sozialer Kälte, aber auch innere Leere eine besondere Bedeutung gewinnt. Während wir uns in der Weihnachtszeit und Silvester oft auf Konsum und Überfluss konzentrieren, erinnert uns die Fastenzeit daran, dass wahre Freude darin liegt, zu geben – sei es ein Stück Brot, ein freundliches Wort oder ein offenes Herz.

„Brich dem Hungrigen dein Brot, und die im Elend ohne Obdach sind, führe ins Haus! Wenn du einen nackt siehst, so kleide ihn, und entzieh dich nicht deinem Fleisch und Blut! 8 Dann wird dein Licht hervorbrechen wie die Morgenröte, und deine Heilung wird schnell voranschreiten, und deine Gerechtigkeit wird vor dir hergehen, und die Herrlichkeit des HERRN wird deinen Zug beschließen.“
(Jesaja 58,7-8)

Eine Einladung an alle

Das Schöne an dieser Tradition ist, dass sie eine universelle Botschaft in sich trägt, die auch über die Grenzen der armenischen Gemeinschaft hinausgeht. Es geht darum, innezuhalten, sich selbst und den anderen neu zu sehen und Raum zu schaffen für das Göttliche – was auch immer das in Ihrem Leben sein mag.

Am Abend des 5. Januar, wenn die Kerzen in den Kirchen leuchten und die Worte „Christus ist geboren und erschienen! Gesegnet ist die Erscheinung Christi!“ erklingen, erreicht diese Reise ihren Höhepunkt. Es ist ein Moment des Lichts, das die Dunkelheit vertreibt, ein Moment der Freude, die nicht käuflich ist, und ein Moment der Gemeinschaft, die alle Grenzen überwindet.

„Das Volk, das in der Finsternis lebt, hat ein großes Licht gesehen; über denen, die im Land des Todesschattens wohnen, ist ein Licht aufgegangen.“
(Matthäus 4,16)

Warum dieser Weg heute wichtig ist

Vielleicht denken Sie, diese Tradition sei nicht für Sie. Aber vielleicht ist sie gerade in unserer Zeit von größerer Bedeutung denn je. Sie lädt uns ein, uns vom Lärm der Welt abzuwenden, unser Leben zu reflektieren und auf das zu schauen, was wirklich zählt: Nächstenliebe, Mitgefühl, innerer Frieden.

In einer Gesellschaft, die so oft auf Trennung und Wettbewerb setzt, könnte dieser alte Weg des Fastens und der Einkehr ein heiliger Protest sein – gegen die Oberflächlichkeit, gegen die Hektik, gegen das Vergessen der Seele.

„Und der Friede Gottes, der alles Verstehen übersteigt, wird eure Herzen und eure Gedanken in Christus Jesus bewahren.“
(Philipper 4,7)

Wenn Sie also in den kommenden Tagen einen Moment der Stille suchen, denken Sie an die Botschaft dieser Fastenzeit: Licht in die Welt zu bringen, indem wir selbst zum Licht werden.

„Christus ist geboren und erschienen – gesegnet ist die Erscheinung Christi!“

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan
Gemeindepfarrer

Երբ աշխարհը կը նախապատրաստուի տարեմուտի աղմկոտ իրադարձութիւններու, գոյութիւն ունի լուռ, դարերու խորին արմատներ ունեցող աւանդութիւն մը, որ հազուագիւտ կը նկատուի այդ տօնական խճողումներուն մէջ. խօսքը Հայ Առաքելական Եկեղեցւոյ Սուրբ Ծննդեան եօթնօրեայ պահքի մասին։ Դեկտեմբեր 30-էն մինչեւ Յունուար 5, հայ եկեղեցւոյ հաւատացեալները իրենց հոգին ու մարմինը կ’առաջնորդեն հոգեւոր ճամբորդութեան մը, որ զիրենք կը պատրաստէ քրիստոնէութեան մեծ խորհուրդին՝ Քրիստոսի ծնունդին։ Ասիկա ճամբայ մըն է, որ կ’առաջնորդէ դէպի Աստուծոյ ճանաչումը, դէպի յոյսի այն մեծագոյն տօնը, որ լոյս կը սփռէ աշխարհի խաւարին մէջ։

«Վասն զի ահա խաւարը՝ երկիրը ու մառախուղը ազգերը պիտի ծածկէ, բայց քու վրադ Տէրը պիտի ծագի եւ անոր փառքը քու վրադ պիտի երեւնայ։»
(Եսայի 60,2)

Լուռ աւանդութիւն մը աղմկոտ աշխարհին մէջ

Այսօրուան արագաշարժ եւ մակերեսային աշխարհին մէջ, պահքի նման աւանդութիւն մը կրնայ հինցած թուիլ։ Բայց արդեօ՞ք այդպէս է։ Եթէ անկեղծ ըլլանք, շատերս մասնաւորաբար այս ճնշող ժամանակներուն կարօտ կ’զգանք կանգ առնելու, աւելի խորունկ եւ իմաստալից պահեր ապրելու։ Հայ եկեղեցւոյ պահքը այն հնարը կը շնորհէ՝ ուղղելու մեր մտքերը եւ սիրտերը առ ներքին անդորրութեան ու հոգեւոր կեդրոնացումին։

«Հանդարտ կեցէ՛ք ու գիտցէ՛ք թէ՝ ես եմ Աստուած»
(Սաղմոս 46,10)

Պահքը՝ կանչ մը մարդասիրութեան

Պահքը միայն անհատական ապաշխարութիւն չէ. աւելի լայնօրէն՝ ան կը դառնայ միասնութեան, կարեկցութեան եւ հոգեւոր դաստիարակութեան ճանապարհ։ Եկեղեցւոյ հայրերը այսպէս կ’արտայայտուին. «Ինչպէս աղը՝ համ կը տայ կերակուրին, այնպէս ալ պահքը հոգիին կը պարգեւէ իր համը»։ Պարզ բայց խորիմաստ խօսք մը, որ մեզ կը յիշեցնէ, թէ հրաժարումը աղքատացում չէ, այլ՝ հարստացում։

Այս պատգամը, մասնաւորապէս մեր օրերուն, ուր անհաւասարութիւնը եւ ընկերային պաղութիւնը լայն տարածուած են, ունի յատուկ արդիականութիւն։ Մինչեւ Սուրբ Ծնունդը եւ տարեմուտի շրջանը շատերուն համար կը մնայ շռայլութեան եւ արտաքուստ խանդավառութեան ժամանակ, պահքը կը յիշեցնէ, որ իրական ուրախութիւնը ընծայելու մէջ է՝ ըլլայ ան հացի կտոր մը, բարի խօսք մը կամ բաց սիրտ մը։

«Հացդ անօթիին բաժնելը, թափառական տնանկները տունդ ընդունիլը, մերկ մը հագուեցնելը ու մարմինդ անտեսելն է։ Այն ատեն քու լոյսդ առաւօտի պէս պիտի ծագի ու բժշկութիւնդ շուտով պիտի յայտնուի։ Քու արդարութիւնդ քու առջեւէդ պիտի երթայ ու Տէրոջը փառքը քու ետեւէդ պիտի պաշտպանէ։»
(Եսայի 58,6)

Կոչ ամէնուն

Այս գեղեցիկ աւանդութիւնը կը պարփակէ մէկ համամարդկային պատգամ, որ կը տարածուի նաեւ հայ համայնքէն անդին. անոր էութիւնը կը պտտի կանգ առնելու, զիրենք եւ այլոց վերստին տեսնելու, եւ Աստուածայինին՝ մեր կեանքին մէջ տարածք ստեղծելու շուրջ՝ ինչպէս ալ մենք զայն կը հասկնանք։

Յունուար 5-ի երեկոյեան, երբ եկեղեցիներուն մէջ մոմերը կը վառին, եւ կը հնչէ՝ «Քրիստոս ծնաւ եւ յայտնուեցաւ, ձեզի եւ մեզի մեծ աւետիս», պահքի այս ճամբորդութիւնը կը հասնի իր գագաթնակէտին։ Ահա լոյսի մէկ պահ՝ խաւարը սրբող, ուրախութեան պահ՝ որ վաճառելի չէ, եւ համայնքի պահ՝ որ կը վերացնէ բոլոր սահմանները։

«Խաւարի մէջ նստող ժողովուրդը մեծ լոյս տեսաւ եւ լոյս ծագեցաւ անոնց՝ որոնք մահուան երկրին ու շուքին մէջ կը նստէին»
(Մատթէոս 4,16)

Ինչո՞ւ այսօր այս ճամբան առնէնք

Կրնայ թուիլ, թէ այս աւանդութիւնը ձեզի չէ, բայց միգուցէ ան մեր ժամանակին մէջ ունի աւելի խորքային կարեւորութիւն։ Ան կը հրաւիրէ մեզ հեռանալ աշխարհին աղմուկէն, խորհիլ մեր կեանքին մասին եւ վերադառնալ այն հիմնական արժէքներուն՝ սէր, գթասրտութիւն, ներքին խաղաղութիւն։

Այսօրուան ընկերութեան մէջ, որ այնքան յաճախ բաժանման ու մրցակցութեան վրայ կը հիմնուի, այս հին ճամբան կրնայ դառնալ սուրբ բողոք մը՝ մակերեսայնութեան, շտապողականութեան եւ հոգիի մոռացութեան դէմ։

«Ամէն բան առանց տրտունջներու ու վիճաբանութիւններու ըրէք. որպէս զի ըլլաք անբիծ ու անարատ, Աստուծոյ որդիներ առանց մեղադրանքի, կամակոր ու խոտորեալ ազգին մէջ, որոնց մէջ դուք լուսաւորներու պէս կը փայլիք աշխարհի մէջ»
(Փիլիպպեցիներուն 2,14-15)

Եթէ այս օրերուն լռութեան պահ մը փնտռէք, յիշեցէ՛ք պահքի պատգամը. լոյս բերել աշխարհին՝ Ձեր իսկ անձը լոյսի վերածելով։

«Քրիստոս ծնաւ եւ յայտնուեցաւ, ձեզի եւ մեզի մեծ աւետիս»։

Տիրատուր քհն. Սարդարեան