An diesem besonderen Abend geht es nicht um Dogmen oder Vorschriften. Es geht nicht darum, was man glauben „sollte“. Vielmehr lade ich Sie ein, gemeinsam über etwas nachzudenken, das uns alle verbindet: die Suche nach Sinn und Hoffnung in unserem Leben.

Jeder von Ihnen hat seine eigenen Gründe, an diesen Tagen die Kirche zu besuchen. Vielleicht ist es der Glaube, aber vielleicht auch die Familie, vielleicht Tradition, vielleicht auch Neugier. Einige von Ihnen bringen vielleicht Zweifel mit – Zweifel an Religion, an Glauben, an dem, was man nicht sehen oder anfassen kann. Das ist nicht nur in Ordnung, sondern wertvoll, denn Zweifel zeugen von Ehrlichkeit, Reflexion und der Bereitschaft, Fragen zu stellen.

Die Weihnachtsgeschichte, die wir in diesen Tagen betrachten, ist mehr als nur eine alte Erzählung. Sie ist eine Botschaft von Hoffnung und Menschlichkeit. Vor 2000 Jahren wurde ein Kind geboren, unter einfachsten Bedingungen, inmitten von Ungerechtigkeit und Unsicherheit. Seine Eltern waren Geflüchtete, die keinen Platz fanden. Und doch brachte dieses Kind eine revolutionäre Botschaft in die Welt: Jeder Mensch ist wertvoll, Liebe ist stärker als Hass, und die Würde eines Menschen hängt nicht von seinem sozialen Status ab.

Vielleicht fragen Sie: „Was hat das mit meinem Leben zu tun?“ Vielleicht denken Sie: „Ich brauche keine Religion, um ein guter Mensch zu sein.“ Damit haben Sie recht. Doch diese Geschichte wirft eine tiefere Frage auf: Warum suchen wir Menschen überhaupt nach Sinn? Warum verlangen wir Gerechtigkeit, obwohl die Welt oft ungerecht erscheint? Warum sehnen wir uns nach Liebe und Hoffnung, obwohl sie uns manchmal unerreichbar erscheinen?

Die Wissenschaft erklärt, wie die Welt funktioniert. Aber sie beantwortet nicht, warum wir lieben, warum wir Hoffnung haben oder warum wir uns für andere einsetzen. Es gibt etwas in uns, das über das Materielle hinausweist. Die Weihnachtsgeschichte erzählt von einem Gott, der Mensch wurde, nicht um zu herrschen, sondern um zu dienen. Von einem Gott, der unsere Perspektive einnimmt, unsere Zweifel, Ängste und Hoffnungen teilt.

Vielleicht sagen Sie: „Das klingt schön, aber ich kann das nicht glauben.“ Das ist in Ordnung. Sie müssen heute an nichts glauben. Aber ich lade Sie ein, sich für einen Moment der Möglichkeit zu öffnen, dass es mehr gibt, als das, was wir sehen oder beweisen können. Schauen Sie sich um, in der Kirche, die sie besuchen: während der Gottesdienste sitzen hier Menschen mit unterschiedlichen Geschichten, Zweifeln und Überzeugungen. Was sie verbindet, ist die Sehnsucht nach Gemeinschaft, nach Sinn, nach Hoffnung und, idealerweise, der gemeinsame Glaube.

Die Botschaft von Weihnachten lautet: Sie sind nicht allein. Ihre Zweifel machen Sie nicht zu einem schlechteren Menschen. Im Gegenteil, sie zeigen, dass Sie sich mit den wichtigen Fragen des Lebens auseinandersetzen. Vielleicht ist Glaube nicht das Gegenteil von Zweifel, sondern der Mut, trotz aller Fragen darauf zu vertrauen, dass unser Leben einen Sinn hat. Dass Liebe keine Illusion ist. Dass Hoffnung mehr ist als ein naiver Traum.

Die Hirten auf den Feldern damals waren einfache Menschen, beladen mit Sorgen und Problemen. Doch sie wagten es, zu hoffen, und ließen sich auf etwas ein, das größer war als sie selbst. Diesen Mut wünschen wir Ihnen – den Mut, Fragen zu stellen, offen zu bleiben und nach Sinn zu suchen, selbst wenn die Antworten nicht immer sofort klar sind.

Denn eines ist gewiss: Die wertvollsten Dinge im Leben – Liebe, Hoffnung, Vertrauen – lassen sich nicht beweisen. Sie müssen erlebt werden.

In diesem Sinne wünsche ich Ihnen ein gesegnetes Weihnachtsfest. Mögen diese Tage Momente bereithalten, die Ihr Herz berühren und Ihnen zeigen: Es gibt mehr als das, was wir sehen. Und vielleicht finden auch Ihre Fragen und Zweifel, Ihre Sorgen und Wünsche, eine Antowort, wenn sie es eines Tages zulassen, das Jesus Christus auch in Ihren Herzen, in Ihrem Leben, geboren wird.

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan
Gemeindepfarrer

Այս բացառիկ խորհրդաւոր օրան, նպատակ չունիմ խոսելու դոգմաներու կամ պարտադրեալ կանոններու մասին: Այսօր կը հրաւիրեմ միասին խորհելու այն մասին, որ մեզ բոլորիս կը միացնէ. իմաստի եւ յոյսի փնտռտուքը մեր կեանքին մէջ:

Ձեզմէ ամէն մէկը իր յատուկ պատճառը ունի՝ Սուրբ Ծննդեան տօնին եկեղեցիին մեջ գտնուելու համար: Գուցէ այդ պատճառը խոր հաւատքն է, գուցէ ընտանիքն է, գուցէ աւանդութիւնը, կամ գուցէ պարզապէս հետաքրքրութիւնը: Գուցէ մէջտեղը նաեւ կասկածներ կան՝ կրօնքի, հաւատքի կամ այն բաներու հանդէպ, որոնք ոչ կը տեսնենք եւ ոչ ալ կը շօշափենք: Այս կասկածները ոչ միայն բնական են, այլեւ արժեքաւոր՝ որովհետեւ կասկածները կը վկայեն անկեղծութեան, մտածողութեան եւ կարեւոր հարցումներու պատասխաններ որոնելու ձգտումի մասին:

Սուրբ Ծննդեան պատմութիւնը, որ այս օրերուն կը մտորենք, աւելի է, քան հին դարերու յիշողութիւն մը: Ան մարդասիրութեան եւ յոյսի պատգամ է: Մօտաւորապէս 2000 տարի առաջ՝ հասարակ եւ աղքատ պայմաններու մէջ, անարդարութեան եւ անորոշութեան ժամանակ, ծնաւ մանուկ մը: Իր ծնողները գաղթականներ էին, որոնց համար տեղ չկար որեւէ հյուրատան մէջ: Սակայն այս մանուկը աշխարհ բերաւ յեղափոխական միտք մը՝ մարդոց արժանապատուութիւնը կախեալ չէ անոնց հասարակական դիրքէն, սէրը աւելի զօրաւոր է քան ատելութիւնը, եւ ամէն մարդ անհամեմատ արժէք ունի ինքն իր մէջ:

Թերեւս կը հարցնէք՝ «Ի՞նչ կապ ունի այս իմ կեանքին հետ»: Կամ կը մտածէք՝ «Ես կրօնքի կարիք չունիմ՝ լաւ մարդ ըլլալու համար»: Եւ դուք ամբողջութեամբ ճիշդ եք: Սակայն այս պատմութիւնը աւելի խոր հարցումներ կը ծնի. ինչո՞ւ մենք մարդիկս իմաստ կը փնտռենք: Ինչո՞ւ արդարութեան կը ձգտինք, երբ արդարութիւնը յաճախ բացակա է: Ինչո՞ւ սէր եւ յոյս կը փափաքինք, երբ անոնք շատ յաճախ անիրագործելի կ՚երեւին:

Գիտութիւնը կը բացատրէ, թէ ինչպէս կը գործէ աշխարհը: Բայց ան չի բացատրէ, թէ ինչո՛ւ կը սիրէինք, ինչո՛ւ յոյս ունինք կամ ինչո՛ւ ուրիշներու համար կը մտահոգուինք: Մեր մէջ բան մը կայ, որ նիւթականէն անդին կը տանէ: Սուրբ Ծննդեան պատմութիւնը կը պատմէ Աստուծոյ մը մասին, որ մարդ դարձաւ՝ ոչ թէ իշխելու, այլ ծառայելու համար: Աստուծոյ մը, որ կը բաժնէ մեր կասկածներն ու յոյսերը եւ մեր հարցումները կ՚ընդունի:

Գուցէ կը մտածէք՝ «Շատ գեղեցիկ կը հնչէ, բայց չեմ կրնար հաւատալ»: Եւ այդ ալ ընդունելի է: Այսօր ոչ մէկ բան պէտք է հաւատաք: Բայց կը հրաւիրեմ ձեզ՝ պահ մը բացուելու այն գաղափարին, որ մի գուցէ կայ աւելին, քան այն, ինչ մենք կը տեսնենք կամ կը չափենք, կը շոշափենք: Նայեցէք ձեր շուրջ, երբ եկեղեցի կը մտնեք այս օրերուն. եկեղեցիին մէջ բազմած են մարդիկ՝ տարբեր պատմութիւններով, տարբեր կասկածներով ու համոզումներով: Սակայն անոնց կ՚ընդհանրացնէ համայնքի, իմաստի եւ յոյսի փափաքը, իսկ կատարալ պարագային՝ հաւատքն առ Աստուած:

Սուրբ Ծննդեան պատգամը հետեւեալն է. դուք մինակ չէք: Ձեր կասկածները չեն նուազեցներ ձեր արժէքը: Ընդհակառակը՝ կասկածները ցոյց կուտան, որ դուք զբաղուած էք կեանքի էական հարցերով: Հաւատքը կասկածներու բացակայութիւնը չէ, այլ՝ քաջութիւնը՝ վստահելու, որ կեանքն իմաստ ունի, որ սէրը պատրանք չէ եւ որ յոյսը աւելի՛ն է քան պարզ երազ մը:

Հովիւները, որ 2000 տարի առաջ դաշտերու մէջ կային, հասարակ մարդիկ էին, որոնք իրենց յոգնութիւնն ու մտահոգութիւնները կը կրէին: Սակայն անոնք քաջութիւն ունեցան յոյս ունենալու եւ բան մը ընդունելու, որ իրենց կեանքէն աւելի մեծ էր: Այդ քաջութիւնը ձեզ կը մաղթեմ. հարցումներ տալու, բաց մնալու եւ իմաստ փնտռելու՝ նոյնիսկ երբ պատասխանները միշտ յստակ չեն:

Վստահ գիտցեք՝ կեանքին մէջ ամենաարժէքաւոր բաները՝ սէրը, յոյսը, վստահութիւնը, կատարեալ կերպով ապացուցել կարելի չէ: Անոնք պէտք է ապրինք:

Այս ոգիով ձեզ կը մաղթեմ օրհնեալ Սուրբ Ծնունդ՝ լի սրտառուչ պահերով, որոնք ցոյց պիտի տան, որ կայ աւելին, քան այն, ինչ մենք կը տեսնենք: Եւ մի գուցէ օր մըն ալ ձեր մտավախութիւններն ու հոգսերը, հարցերն ու իղձերը իրենց փառատանքը կը գտնեն, եթե արտոնեք, որ Յիսուս Քրիստոս նաեւ ձեր սիրտերէն, ձեր կեանքէն ներս ծնունդ առնի:

Տիրատուր քհն. Սարդարեան