„Komm und sieh!“ –
Zwei Leben im Dienst des Evangeliums

Am heutigen Festtag ehrt die Armenische Apostolische Kirche zwei Säulen der frühen Kirche: die heiligen Apostel Andreas und Philippus. Diese Männer, die von Christus selbst berufen wurden, prägten die Ausbreitung des christlichen Glaubens und hinterließen ein Erbe, das bis heute die Herzen der Gläubigen bewegt. Ihre Biografien zeugen von unerschütterlicher Treue, missionarischem Eifer und dem Mut, für den Glauben Opfer zu bringen.

Der Erste Berufene:
Heiliger Apostel Andreas

Andreas, der Bruder des Apostels Petrus, wurde in Bethsaida geboren, einem kleinen Fischerdorf am See Genezareth. Als Fischer vertraut mit der Arbeit auf rauer See, war er zugleich ein Mann mit einer tiefen geistlichen Sehnsucht. Vor seiner Begegnung mit Jesus war er Jünger von Johannes dem Täufer. Doch als Johannes auf Jesus zeigte und sagte: „Siehe, das Lamm Gottes!“ (Joh 1,36), erkannte Andreas den Messias und folgte ihm. So wurde er zum ersten Jünger Christi und erhielt den ehrenden Beinamen „Der Erstberufene“ (griechisch: Πρωτόκλητος).

Die Evangelien berichten von seiner Rolle als Vermittler: Er führte seinen Bruder Simon, später bekannt als Petrus, zu Jesus mit den Worten: „Wir haben den Messias gefunden!“ (Joh 1,41). Andreas war ein Mann, der nicht nur selbst glaubte, sondern andere dazu einlud, das Licht Christi zu entdecken.

Nach der Himmelfahrt des Herrn widmete sich Andreas der Mission. Die Überlieferung berichtet, dass er das Evangelium in Gebieten verkündete, die von Kleinasien bis hin zur Schwarzmeerregion und zum Kaukasus reichten. Die Armenische Apostolische Kirche zählt ihn zu den Aposteln, die den Glauben auch in Armenien gepflanzt haben. Sein Zeugnis führte ihn schließlich nach Griechenland, wo er in Patras das Martyrium erlitt. An ein X-förmiges Kreuz gebunden, predigte er zwei Tage lang, bis er seinen Geist dem Herrn übergab.

Philippus: Der Fragende, der Antwort fand

Auch Philippus stammte aus Bethsaida und war mit den Brüdern Andreas und Petrus vertraut. Schon früh beschäftigte er sich intensiv mit den Verheißungen der Schrift und wartete voller Hoffnung auf den Messias. Als Jesus ihn mit den einfachen Worten „Folge mir nach!“ (Joh 1,43) rief, erkannte Philippus, dass seine Suche ein Ende gefunden hatte.

Eine bemerkenswerte Episode aus seinem Leben ist seine Begegnung mit Nathanael, den er mit den Worten einlud: „Komm und sieh!“ (Joh 1,46). Diese Einladung, die aus tiefer Überzeugung sprach, zeigt Philippus als einen Mann, der andere mit in die Begegnung mit Christus nahm.

Nach der Himmelfahrt Christi wirkte Philippus als Missionar in Galiläa, Syrien und Kleinasien. Seine Predigten wurden begleitet von vielen Wundern. Besonders beeindruckend ist der Bericht über seine Missionsarbeit in Hierapolis in Phrygien (im heutigen Westen der Türkei). Dort, so die Überlieferung, bekehrte er viele Menschen, darunter die Frau des Stadthalters, und zerstörte ein heidnisches Heiligtum. Diese Taten brachten ihm jedoch die Feindschaft der heidnischen Priester ein. Gemeinsam mit dem Apostel Bartholomäus wurde Philippus gefangen genommen und verurteilt. Während Bartholomäus freigelassen wurde, starb Philippus am Kreuz. Noch im Sterben betete er für die Menschen, die ihn verfolgten.

Ein bleibendes Erbe

Die Verehrung der Apostel Andreas und Philippus hat in der christlichen Tradition einen festen Platz. Andreas gilt in der Orthodoxie als Patron der Ökumene und wird besonders in Armenien, Griechenland und Russland verehrt. Sein Martyrium auf dem Andreaskreuz hat seinen Namen in das christliche Symbolgut eingeprägt. Philippus hingegen wird für seine Evangelisierungstätigkeit geschätzt und in besonderer Weise in der Basilika der Heiligen Zwölf Apostel in Rom verehrt, wo seine Reliquien ruhen.

Für die Armenische Kirche sind beide Apostel wichtige Zeugnisse des apostolischen Ursprungs des Glaubens. Ihre Missionsarbeit erinnert daran, dass das Evangelium von Anfang an in alle Regionen getragen wurde – einschließlich Armeniens.

Eine Botschaft für uns heute

Das Fest der heiligen Apostel Andreas und Philippus ist nicht nur eine Erinnerung an die Vergangenheit, sondern auch eine Inspiration für die Gegenwart. Ihr Leben zeigt, dass der Glaube niemals stillsteht, sondern geteilt werden will. Andreas lehrt uns, wie wichtig es ist, andere zu Christus zu führen, während Philippus uns einlädt, mit offenen Augen und einem suchenden Herzen auf Gottes Ruf zu antworten.

Möge ihr Beispiel uns dazu ermutigen, unseren Glauben mit derselben Hingabe zu leben, die sie vorgelebt haben. Mögen wir die Kraft finden, wie sie zu antworten: „Hier bin ich, Herr! Sende mich!“ (Jes 6,8).

Heilige Apostel Andreas und Philippus, bittet für uns!

Die Didache, auch Die Lehre des Herrn durch die zwölf Apostel für die Heiden, kurz Zwölfapostellehre genannt, ist eine frühchristliche Schrift, die von verschiedenen unbekannten Autoren wahrscheinlich in Syrien verfasst wurde. Es ist die wohl früheste Kirchenordnung der Christenheit. Lesen Sie es in der Bibliothek der Kirchenväter.

«Եկո՛ւր եւ տեսի՛ր». երկու կեանք՝ աւետարանի ծառայութեան մէջ

Այսօր Հայ Առաքելական Եկեղեցին կը մեծարէ սկզբնական եկեղեցւոյ երկու հզօր սիւներ՝ սուրբ առաքեալներ Անդրէասն ու Փիլիպպոսը։ Այս մարդիկ, որոնք անձամբ Քրիստոսէն կանչուեցան, մեծ ազդեցութիւն ունեցան քրիստոնէական հաւատքի տարածման վրայ եւ ժառանգութիւն մը ձգեցին, որ մինչեւ այսօր կը շարժէ հաւատացեալներու սրտերը։ Անոնց կենսագրութիւնները վկայութիւն են աներեր հաւատարմութեան, առաքելական եռանդի եւ հաւատքին համար զոհաբերութիւն մատուցելու քաջութեան։

Առաջինը Կանչուածը՝ Սուրբ Անդրէաս

Անդրէաս, որ Պետրոս առաքեալին եղբայրն էր, ծնած էր Բեթսայիդա գիւղին մէջ, որ Գենեսարեթի ծովու մօտիկ ձկնորսական փոքրիկ գիւղ մըն էր։ Իբրեւ ձկնորս՝ ան սովոր էր կոշտ պայմաններու մէջ աշխատելու, բայց միեւնոյն ժամանակ անոր հոգին խորը հոգեւոր փափաքներով կը լեցուէր։ Հանդիպումէն առաջ՝ Յիսուսին հետ, Անդրէաս Յովհաննէս Մկրտիչի աշակերտն էր։ Սակայն, երբ Յովհաննէսը մատնանշեց Յիսուսը եւ ըսաւ. «Ահա Աստուծոյ Գառնը» (Յովհ. 1,36), Անդրէաս իսկոյն ճանչցաւ Մեսիան եւ հետեւեցաւ իրեն։ Այսպէս, ան դարձաւ Քրիստոսի առաջին աշակերտը եւ ստացաւ պատուաբեր «Առաջին Կանչուած» (հուն․՝ Πρωτόκλητος) կոչումը։

Աւետարանները կը պատմեն անոր իբրեւ միջնորդի դերին մասին. Անդրէաս իր եղբայրը՝ Սիմոնը (որ յետոյ Պետրոս անունով ճանչցուեցաւ), Յիսուսին մօտ բերաւ՝ ըսելով. «Գտանք Մեսիան» (Յովհ. 1,41)։ Անդրէասը մարդ էր, որ ոչ միայն ինք կը հաւատար, այլեւ ուրիշներ կը խրախուսէր Քրիստոսի լոյսը գտնելու։

Տիրոջ համբարձումէն ետք Անդրէաս իր կեանքը նուիրեց առաքելութեան։ Ըստ աւանդութեան, ան քարոզեց Աւետարանը Փոքր Ասիայէն մինչեւ Սեւ Ծովի շրջանները եւ Կովկաս։ Հայ Առաքելական Եկեղեցին կը դասէ զայն այն առաքեալներու շարքին, որոնք հաւատքը սերմանած են նաեւ Հայաստան։ Անոր վկայութիւնը վերջ ի վերջոյ զինք առաջնորդեց Յունաստան, ուր Պատրաս քաղաքին մէջ նահատակուեցաւ։ Խաչուելով X-աձեւ խաչի վրայ՝ ան երկու օր քարոզեց, մինչ իր հոգին Տիրոջ յանձնեց։

Փիլիպպոս՝ Հարցնողը, որ Պատասխանը Գտաւ

Փիլիպպոս եւս ծնած էր Բեթսայիդա քաղաքին մէջ եւ ծանօթ էր Անդրէասին ու Պետրոսին։ Վաղուց ան կ’ուսումնասիրէր Գիրքերու խոստումները եւ սպասումով կը փափաքէր Մեսիայի գալուստը։ Երբ Յիսուս զինք կանչեց պարզ «Հետեւէ՛ ինծի» (Յովհ. 1,43) խօսքերով, Փիլիպպոս ճանչցաւ, որ իր որոնումները աւարտած են։

Փիլիպպոսի կեանքէն յատկանշական դէպք մըն է Նաթանայէլի հետ հանդիպումը։ Ան զինք հրաւիրեց՝ ըսելով. «Եկո՛ւր եւ տեսի՛ր» (Յովհ. 1,46): Այս հրավէրը, որ խոր համոզումով արտասանուած էր, կը բացայայտէ Փիլիպպոսին իբրեւ մարդ մը, որ ուրիշներ կ՛առաջնորդէր Քրիստոսի հետ հանդիպումին։

Քրիստոսի համբարձումէն ետք Փիլիպպոս առաքելական գործունէութիւն ծաւալեց Գալիլեայ, Սուրիոյ եւ Փոքր Ասիոյ մէջ։ Անոր քարոզներուն յաճախ կը զուգակցուէին հրաշքներ։ Շատ տպաւորիչ է անոր առաքելութիւնը Հիերապոլիս (Փրիւգիա, այսօրուան Թուրքիոյ արեւմուտք) քաղաքին մէջ։ Ըստ աւանդութեան, ան քաղաքին մէջ շատերը դարձի բերաւ, ներառեալ՝ կառավարիչին կինը, եւ խորտակեց հեթանոսական սրբարան մը։ Սակայն, այս իրադարձութիւնները հարուածեցին հեթանոս քահանաները։ Փիլիպպոս եւ Բարթողիմէոս առաքեալները ձերբակալուեցան. մինչ Բարթողիմէոսը ազատ արձակուեցաւ, Փիլիպպոս խաչուեցաւ։ Իր մահուան պահուն անգամ ան կը աղօթէր իր հալածիչներուն համար։

Ժառանգութիւն, որ կը շարունակուի

Սուրբ Անդրէասն ու Փիլիպպոսը իրենց հաստատուն տեղը ունին քրիստոնէական աւանդութեան մէջ։ Անդրէասը Օրթոտոքս Եկեղեցւոյ մէջ կը համարուի համերաշխութեան պաշտպան սուրբը եւ յատկապէս կը մեծարուի Հայաստան, Յունաստան եւ Ռուսաստան։ Իր նահատակութեան X-աձեւ խաչը քրիստոնէական խորհրդանիշներու մէջ յատկանշական տեղ գրաւած է։ Փիլիպպոսը յատկապէս մեծարուած է իբրեւ մեծ քարոզիչ, եւ անոր սրբազան մասունքները կը հանգչին Հռոմի Սուրբ Տասներկու Առաքեալներու տաճարին մէջ։

Հայ Եկեղեցիին համար երկու առաքեալներն ալ կարեւոր վկայութիւններ են մեր հաւատքի առաքելական ակունքներուն։ Անոնց առաքելութիւնը կը յիշեցնէ, որ Աւետարանը ի սկզբանէ տարածուած է բոլոր շրջաններուն մէջ՝ ներառեալ Հայաստան։

Ուղերձ մեզի համար

Սուրբ Անդրէասի եւ Փիլիպպոսի տօնը ոչ միայն անցեալի յիշատակ է, այլ՝ ներկայ կեանքի ոգեշնչում։ Անոնց կեանքը ցոյց կու տայ, որ հաւատքը կանգուն չի մնար, այլ պէտք է տարածուի։ Անդրէասը մեզ կը սորվեցնէ Քրիստոսի մօտ առաջնորդելու կարեւորութիւնը, իսկ Փիլիպպոսը մեզ կը հրաւիրէ Աստուծոյ կանչին աչալուրջ եւ փափաքող սիրտով պատասխանելու։

Թող անոնց օրինակը մեզ մղէ ապրելու մեր հաւատքը այն նուիրումով, որ անոնք ապրեցան։ Թող ուժ գտնենք, որ իրենց նման ըսենք. «Ահա ես, Տէ՛ր. Ինձ ուղարկէ՛» (Ես. 6,8)։

Սուրբ Անդրէաս եւ Փիլիպպոս առաքեալներ, աղօթեցէ՛ք մեր համար։