27. April 2025 7 Freiburg

Liebe Schwestern und Brüder,

heute ist Krknazatik. Der „Neue Sonntag“. Der Tag, an dem die Kirche uns einlädt, das Ostergeheimnis tiefer zu durchdringen — durch Zweifel hindurch, hinein in den Glauben. Es ist der Sonntag, der uns mahnt und tröstet zugleich: Der Zweifel ist kein Feind des Glaubens. Er ist sein dunkler Garten, in dem neues Vertrauen keimen kann.

Krknazatik: Eine Schwelle zu neuem Leben

Krknazatik, der „Wiederholte Ostern“, ruft uns nicht bloß zurück in die Vergangenheit, sondern weist uns in eine verheißungsvolle Zukunft. In der armenischen Tradition ist dieser Tag nicht nur Nachklang des Osterfestes, sondern der bewusste Neuanfang eines Lebens in Christus. Es ist der erste Sonntag der neuen Schöpfung — jener heilige Moment, in dem die erlöste Menschheit zum ersten Mal durchatmet.

Wie nach einem langen Winter die Erde sich unter dem Hauch des Frühlings erneuert, so wird auch unser Innerstes zur Verwandlung gerufen: „Legt den alten Menschen ab,“ drängt der Apostel Paulus, „und zieht den neuen Menschen an, der nach dem Bild Gottes geschaffen ist in wahrer Gerechtigkeit und Heiligkeit“ (Eph 4,22-24). Der Krknazatik ruft uns in dieser Stunde: Wage es, neu zu werden!

Thomas: Der Zweifel als Geburtswehe des Glaubens

Im Zentrum des heutigen Evangeliums steht der Apostel Thomas. Der „Zwilling“ — ein Bruder all jener, die zwischen Glauben und Zweifel wandern. Sein vermeintlicher Unglaube ist keine Schwäche, sondern Ausdruck einer tiefen Wahrheitsliebe. Thomas wollte nicht leichtfertig glauben. Er suchte die Gewissheit, dass es wirklich der Gekreuzigte ist, der den Tod überwunden hat — nicht irgendein Trugbild, nicht irgendeine fromme Illusion.

„Wenn ich nicht die Male der Nägel sehe und meinen Finger in die Male der Nägel lege und meine Hand in seine Seite lege — ich werde nicht glauben!“ (Joh 20,25)

Und Christus? Weist er den Zweifler zurecht? Nein! Er kommt. Nicht als strafender Richter, sondern als liebender Hirte. „Streck deinen Finger aus — hier sind meine Hände! Streck deine Hand aus und leg sie in meine Seite!“ (Joh 20,27)

Doch Thomas, der Suchende, braucht die physische Berührung nicht mehr. In der Gegenwart des Auferstandenen schmilzt sein Zweifel wie Schnee in der Frühlingssonne. Seine Seele, lange gefangen zwischen Hoffen und Bangen, bricht aus in das reinste aller Bekenntnisse:

„Mein Herr und mein Gott!“

Diese Worte — sie sind nicht bloß Kapitulation des Zweifels. Sie sind die Geburt eines neuen, tieferen Glaubens. Thomas‘ Weg vom Zweifel zur Anbetung ist die verborgene Landkarte für unsere eigene spirituelle Reise.

Die geistliche Tiefe des Krknazatik

Der Krknazatik ruft uns, wie einst die neugetauften Christen in der frühen Kirche, aus der Komfortzone heraus. Er fordert uns auf, die Taufe nicht als einmaliges Ereignis, sondern als tägliche Wirklichkeit zu leben. Nicht nur weiße Kleider zu tragen, sondern das Herz neu zu kleiden. Nicht nur das Bekenntnis der Lippen zu sprechen, sondern das Bekenntnis des ganzen Lebens zu wagen.

Die Kirchenväter lehren uns: Der Zweifel ist nicht der Feind des Glaubens, sondern sein notwendiger Schatten. Er ist wie das Flattern der Seele, kurz bevor sie sich zu neuen Höhen aufschwingt. Der Zweifel ist wie die Wehen, bevor neues Leben geboren wird.

Worte für unser zerrissenes Herz heute

• Der Zweifel ist keine Sünde, er ist eine heilige Unruhe, die uns tiefer suchen lässt.
• Der Glaube ist nicht die Abwesenheit von Fragen, sondern das Vertrauen auf den, der selbst die suchenden Herzen liebt.
• Das neue Leben beginnt genau dort, wo wir die Tür unseres verwundeten Herzens öffnen, auch wenn unsere Hand noch zittert.

Die Erneuerung geschieht selten in einem dramatischen Moment. Sie ist wie der Sonnenaufgang: Erst ein zartes Dämmern, dann ein Leuchten, schließlich ein wärmendes Licht, das den ganzen Tag durchdringt.

Was bedeutet Krknazatik für uns heute?

Vielleicht bedeutet es: Aufhören, sich für die eigenen Fragen zu schämen. Vielleicht bedeutet es: Den Mut aufbringen, unter die Oberfläche zu tauchen. Vielleicht bedeutet es: Einen Schritt des Vertrauens zu wagen, auch wenn wir nicht alle Antworten haben.

Die Einladung Jesu an Thomas gilt auch uns: „Sei nicht ungläubig, sondern gläubig!“ (Joh 20,27) Nicht als Vorwurf, sondern als zärtlicher Ruf.

Krknazatik flüstert in unser Ohr:

Gott fürchtet deine Fragen nicht. Christus erschrickt nicht vor deiner Zerrissenheit. Der Heilige Geist wirkt gerade in deinem suchenden Herzen.

Darum wage es, mit Thomas zu sprechen:

„Mein Herr und mein Gott!“

Und werde neu. Nicht morgen. Nicht irgendwann. Sondern heute. In Christus, dem Auferstandenen, der uns durch die Schatten des Zweifels in das Licht des Glaubens führt.

Amen.

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan
Gemeindepfarrer

27 ապրիլ 2025 թ., Ֆրայբուրգ

Սիրելի քույրեր և եղբայրներ,

այսօր Կրկնազատիկն է։ «Նոր Կիրակին»։ Օր, երբ Եկեղեցին մեզ հրավիրում է ավելի խորապես ըմբռնելու Զատկի խորհուրդը՝ անցնելով կասկածների միջով դեպի հավատքը։ Սա այն կիրակին է, որ միաժամանակ զգուշացնում և մխիթարում է մեզ. կասկածը հավատքի թշնամին չէ։ Այն նրա մութ պարտեզն է, որտեղ նոր վստահությունը կարող է ծլել։

Կրկնազատիկ. նոր կյանքի շեմին

Կրկնազատիկը՝ «Կրկնված Զատիկը», մեզ պարզապես չի վերադարձնում անցյալին, այլ մեզ առաջնորդում է խոստումնալից ապագայի։ Հայկական ավանդույթում այս օրը միայն Զատկի տոնակատարության արձագանքը չէ, այլ գիտակցված նոր սկիզբ՝ Քրիստոսում նոր կյանքի։ Սա նոր արարչության առաջին կիրակին է՝ այն սուրբ պահը, երբ փրկված մարդկությունը առաջին անգամ հանգիստ շունչ է քաշում։

Ինչպես երկար ձմեռից հետո երկիրը վերականգնվում է գարնան շնչով, նույն կերպ մեր ներաշխարհը ևս կոչված է վերափոխման. «Ուստի հեռո՛ւ վանեք ձեզնից հին մարդուն»՝ հորդորում է Պողոս Առաքյալը, «նորոգվե՛ք ձեր հոգով ու մտածելակերպով, դարձե՛ք նոր մարդ, որ ստեղծված է Աստծու պատկերի համաձայն, ապրե՛ք արդարությամբ, սրբությամբ ու ճշմարտությամբ» (Եփեսացիս 4,22-24): Կրկնազատիկը մեզ կոչ է անում այս պահին. Խիզախիր նորանալ:

Թովմաս. Կասկածը՝ հավատքի ծննդաբերական ցավ

Այսօրվա Ավետարանի կենտրոնում Թովմաս Առաքյալն է։ «Երկվորյակը»՝ բոլոր նրանց եղբայրը, ովքեր հավատքի և կասկածի միջակայքում են շրջում։ Նրա ենթադրյալ անհավատությունը թուլության նշան չէ, այլ ճշմարտության խորագույն սերն արտահայտող դրսևորում։ Թովմասը չէր ուզում թեթևամտորեն հավատալ։ Նա փնտրում էր հաստատություն, որ խաչվածը իրականում հաղթել է մահին՝ ոչ թե պատրանք, ոչ թե պարզապես բարեպաշտ երևակայություն։

«Մինչև չտեսնեմ նրա ձեռքերի վրա մեխերի նշանը և իմ մատները մեխերի տեղերը չդնեմ ու իմ ձեռքը նրա կողի մեջ չխրեմ, չեմ հավատա» (Հովհաննես 20,25):

Իսկ Քրիստոսը՞։ Մերժում է արդյոք կասկածողին։ Ոչ։ Նա մոտենում է։ Ոչ որպես դատավոր, այլ որպես սիրող Հովիվ։ «Բե՛ր քո մատները և դի՛ր այստեղ ու տե՛ս իմ ձեռքերը, բե՛ր քո ձեռքն ու մտցրո՛ւ իմ կողի մեջ. մի՛ տարակուսիր, այլ հավատա՛» (Հովհաննես 20,27):

Բայց Թովմասը, որոնողը, այլևս չի պահանջում ֆիզիկական հպում։ Հարության ներկայությամբ նրա կասկածը հալչում է՝ ինչպես ձյունը գարնանային արևի տակ։ Նրա հոգին, որ վաղուց տատանվում էր հույսի և վախի միջև, պայթում է ամենամաքուր խոստովանությամբ.

«Իմ Տեր և իմ Աստված»։

Այս խոսքերը պարզապես կասկածի պարտությունը չեն։ Դրանք նոր, խորացած հավատքի ծնունդն են։ Թովմասի ճանապարհը կասկածից երկրպագության՝ մեր սեփական հոգևոր ճանապարհորդության թաքնված քարտեզն է։

Կրկնազատիկի հոգևոր խորքը

Կրկնազատիկը, ինչպես հին Եկեղեցու նոր մկրտվածներին, մեզ կոչ է անում դուրս գալ հարմարավետության գոտուց։ Այն մեզ հորդորում է ապրել մկրտությունը որպես ամենօրյա իրականություն։ Ոչ միայն սպիտակ հանդերձանք կրել, այլ սրտով նորանալ։ Ոչ միայն շուրթերով խոստովանել, այլ կյանքով վկայել։

Եկեղեցու Հայրերը սովորեցնում են մեզ. կասկածը հավատքի թշնամին չէ, այլ նրա անհրաժեշտ ստվերը։ Այն հոգու թրթիռն է՝ նախքան թռիչքը նոր բարձունքների։ Կասկածը այն ցավն է, որից ծնվում է նոր կյանք։

Բառեր մեր բաժանված սրտերի համար այսօր

• Կասկածը մեղք չէ. այն սուրբ անհանգստություն է, որ մեզ խորապես որոնելու մղում է։

• Հավատքը հարցերի բացակայությունը չէ, այլ վստահությունը դեպի Նրան, ով սիրում է նույնիսկ որոնող սրտերը։

• Նոր կյանքը սկսվում է այնտեղ, որտեղ բացում ենք մեր վիրավոր սրտի դուռը, նույնիսկ երբ մեր ձեռքը դողում է։

• Վերափոխումը հազվադեպ է տեղի ունենում մեկ հանկարծակի պահի մեջ։ Այն արևածագի նման է. սկզբում մեղմ առավոտյան լուսաբաց, ապա պայծառություն, և ի վերջո՝ ջերմացող լույս, որ լցնում է ամբողջ օրը։

Ի՞նչ է նշանակում Կրկնազատիկը մեզ համար այսօր։

Միգուցե նշանակում է՝ դադարել ամաչելու մեր հարցերից։ Միգուցե նշանակում է՝ համարձակվել սուզվել մակերեսից խոր։ Միգուցե նշանակում է՝ վստահության մի քայլ անել, նույնիսկ առանց բոլոր պատասխանների։

Հիսուսի հրավերը Թովմասին նաև մեզ է ուղղված. «Մի՛ եղիր անհավատ, այլ եղիր հավատարիմ» (Հովհաննես 20,27): Ոչ թե որպես հանդիմանություն, այլ որպես նուրբ հրավեր։

Կրկնազատիկը մեր ականջին շշնջում է.

• Աստված չի վախենում քո հարցերից։

• Քրիստոս չի սարսափում քո կոտրված սրտից։

• Սուրբ Հոգին գործում է հենց քո որոնող սրտում։

Ուստի խիզախիր, և Թովմասի նման խոսիր.

«Իմ Տեր և իմ Աստված»։

Եվ նորացիր։ Ոչ թե վաղը։ Ոչ թե ինչ-որ մի օր։ Այլ հենց այսօր։ Քրիստոսով՝ Հարությամբ, որ մեզ առաջնորդում է կասկածի ստվերներից դեպի հավատքի լույս։

Ամեն։

Տիրատուր քհն. Սարդարյան
Համայնքի Հոգևոր հովիվ