Das Fest Aller Heiligen

Gedenken an alle alten und neuen,
bekannten und unbekannten Heiligen
der Kirche

Am 02. November 2024 begehen wir in der Armenischen Apostolischen Kirche das Fest Aller Heiligen – ein Tag, der seit Jahrhunderten in der gesamten Kirche eine besondere Bedeutung hat. Dieser Tag ist denjenigen Heiligen gewidmet, deren Namen uns vertraut sind, aber auch den unzähligen unbekannten Heiligen, deren Leben und Wirken nur Gott bekannt sind. Dieses Fest ist nicht nur eine Würdigung der Heiligen der Vergangenheit, sondern auch eine Einladung an uns alle, nach einem Leben in christlicher Tugend und Liebe zu streben.

Die Bedeutung des Festes im Kirchenjahr

Die Tradition der Heiligenverehrung begann in der frühen Christenheit. Ursprünglich wurden die Apostel verehrt, dann die Märtyrer, die für ihren Glauben ihr Leben gaben, und schließlich herausragende kirchliche Persönlichkeiten wie Geistliche, Eremiten und Gerechtigkeitskämpfer. In der Armenischen Kirche hat dieses Fest eine besondere Symbolik, da es aufzeigt, dass das Streben nach Heiligkeit kein fernes Ideal ist, sondern ein offener Weg für jeden Menschen.

Die Armenische Apostolische Kirche
und die Allumfassende Bedeutung des Festes

Das Fest Aller Heiligen betont die Bedeutung von Glauben und Tugend in der Welt. Heilige sind für uns Vorbilder in ihrem Streben nach einem Leben in Gottes Gnade, wie es der Apostel Johannes sagte: „Kinder, lasst uns nicht lieben mit Worten oder mit der Zunge, sondern in Tat und Wahrheit“ (1 Johannes 3:18). Heilige sind diejenigen, die nicht nur in Worten, sondern in ihren Taten bezeugten, dass die Liebe zu Gott und den Menschen das höchste Ziel ist.

In der Armenischen Kirche gibt es keine Einschränkung im Streben nach Heiligkeit. Die Heiligen verehrten nicht nur Gott, sondern dienten in Liebe den Menschen, was in ihren Worten und Taten zum Ausdruck kam. Ihr Leben ist ein lebendiges Zeugnis der christlichen Werte, die uns alle leiten können.

Ein Fest für die Unbekannten und Namenlosen

Es gibt Heilige, deren Namen in der Weltgeschichte unbekannt geblieben sind. Dies sind Menschen, die vielleicht in abgelegenen Klöstern lebten oder als Märtyrer starben, ohne dass ihre Geschichte jemals niedergeschrieben wurde. Die Armenische Kirche widmet daher diesen Festtag allen Heiligen – sowohl den bekannten als auch den namenlosen. Es ist ein Tag der Erinnerung an die bekannten und unbekannten Seelen, die ein Leben in Christus führten.

Heiligkeit als Inspiration für das Leben heute

Die Heiligenverehrung ist für die Armenische Kirche nicht nur Tradition, sondern auch eine Quelle der Inspiration und der inneren Stärkung. „Seid heilig, denn ich bin heilig“ (3 Mose 11:45), sagt Gott in den Schriften. Für die Gläubigen ist dies nicht nur ein Gebot, sondern eine Einladung, in Christus und mit Christus zu wachsen. Die Heiligen zeigen uns, dass wahre Freude und Erfüllung nicht aus dem Materiellen kommen, sondern aus dem Glauben, der auch die härtesten Prüfungen des Lebens übersteht.

In einer Zeit, die oft geprägt ist von Schnelllebigkeit und Oberflächlichkeit, erinnert uns das Fest Aller Heiligen daran, dass ein erfülltes Leben in der Tiefe des Glaubens wurzelt. Das Leben der Heiligen ist ein Spiegelbild dieser Hingabe und Demut. Ihre Taten sind ein Leuchtturm für alle, die auf der Suche nach wahrer Erfüllung sind, jenseits von Reichtum und Ruhm.

Ein Tag des Gedenkens und der Erneuerung

Das Fest Aller Heiligen ist ein Tag des Erinnerns und der Erneuerung. Es ist ein Tag, an dem wir uns bewusst werden können, dass das Streben nach Heiligkeit nicht etwas ist, das nur den großen Heiligen der Vergangenheit vorbehalten ist. Vielmehr ist es eine Einladung an uns alle, die Tugenden von Glauben, Liebe und Gerechtigkeit in unserem Alltag zu leben.

So feiern wir heute nicht nur die Heiligen, sondern auch den Ruf an jeden Einzelnen, das Licht des Glaubens in die Welt zu tragen. Lasst uns an diesem Festtag der Heiligen gedenken und uns inspirieren lassen, das Leben in der Liebe Christi zu leben. Denn wie es in der Bibel heißt: „Alles, was wahrhaftig, alles, was ehrbar, alles, was gerecht, alles, was rein, alles, was liebenswert, alles, was wohlklingend ist, sei euer Streben“ (Philipper 4:8).

Pfr. Dr. Diradur Sardaryan

Ամենայն Սրբոց Տօնը

հին եւ նոր, յայտի եւ անյայտ սուրբերուն
յիշատակութեան օր

02. Նոյեմբեր 2024 կը նշենք Ամենայն Սրբոց տօնը՝ օր մը, որ դարեր շարունակ առանձնակի տեղ գրաւած է Հայ Առաքելական Եկեղեցիին մէջ։ Այս օրը նուիրուած է այն սուրբերուն, որոնց անունները մեզի ծանօթ են, բայց նոյնքան ալ անթիւ ու անանուն սուրբերուն, որոնց կեանքը եւ գործերը միայն Աստուծոյ յայտնի են։ Այս տօնը ոչ միայն անցեալի սուրբերու յարգանքն է, այլեւ՝ մեր բոլորիս հրաւէրը՝ ձգտելու քրիստոնէական առաքինութեան ու սիրոյ կեանքին։

Տօնի իմաստը՝ եկեղեցական տարեշրջանին մէջ
Սրբոց պաշտամունքի աւանդոյթը սկսած է վաղ քրիստոնէութեան շրջանին։ Սկիզբը՝ պաշտելի եղած են առաքեալները, ապա նահատակները, որոնք իրենց հաւատքին համար կեանքը տուին, եւ ի վերջոյ՝ յատկանշական եկեղեցական գործիչները, ինչպիսիք են հոգեւորականները, ճգնաւորները եւ արդարութեան համար պայքարողները։ Հայ Եկեղեցիին մէջ այս տօնը ունի յատուկ խորհրդանշականութիւն, որովհետեւ ցոյց կու տայ, որ սրբութեան ձգտումը հեռաւոր երազ չէ, այլ բաց ուղի՝ իւրաքանչիւր մարդու համար։
Հայ Առաքելական Եկեղեցին եւ տօնի համապարփակ իմաստը
Սրբոց տօնը կը շեշտէ հաւատքի եւ առաքինութեան կարեւորութիւնը աշխարհին մէջ։ Սուրբերը մեր առջեւ կը ներկայացուին որպէս օրինակ՝ Աստուծոյ շնորհքին մէջ կեանքի ձգտման, ինչպէս ըսած է առաքեալ Յովհաննէսը. «Որդեակնե՛ր, չսիրենք միայն խօսքերով եւ լեզուով, այլեւ գործով եւ ճշմարտութեամբ» (Ա Յովհաննէս 3:18)։ Սուրբերը այն մարդիկ են, որոնք ոչ միայն խօսքերով, այլեւ իրենց գործերով վկայեցին, որ Աստուծոյ եւ մերձաւորի հանդէպ սէրը բարձրագոյն նպատակ է։
Հայ Եկեղեցիին մէջ սրբութեան ձգտումը սահմանափակում չունի։ Սուրբերը ոչ միայն պաշտեցին զԱստուած, այլեւ սիրով ծառայեցին մարդոց՝ իրենց խօսքերով եւ գործերով արտայայտելով այս սէրը։ Անոնց կեանքը կենդանի վկայութիւն է քրիստոնէական արժէքներու, որոնք կարող են ուղղութիւն տալ ամէն մէկիս։
Տօն՝ յայտնի եւ անյայտ սուրբերու համար
Կան սուրբեր, որոնց անունները պատմութեան մէջ անյայտ մնացած են։ Անոնք մարդիկ են, որոնք գուցէ ապրած են հեռաւոր վանքերու մէջ կամ նահատակուած են՝ առանց իրենց պատմութիւնը երբեւէ արձանագրուելու։ Հայ Եկեղեցին այս տօնը նուիրած է բոլոր սուրբերուն՝ թէ՛ ծանօթ եւ թէ՛ անծանօթ։
Սրբութեան հրաւէրը՝ իբրեւ ոգեշնչում՝ մեր կեանքին համար
Սրբոց պաշտամունքը Հայ Եկեղեցիին համար միայն աւանդոյթ չէ, այլ նաեւ ոգեշնչման եւ ներքին զօրացման աղբիւր։ «Սուրբ եղէք, քանզի Ես սուրբ եմ» (Ղեւտացոց 11:45), ըսած է Աստուած իր գրքերուն մէջ։ Հաւատացեալներուն համար ասիկա միայն պատուէր չէ, այլ հրաւէր՝ Քրիստոսի մէջ եւ Քրիստոսով զարգանալու։ Սուրբերը ցոյց կու տան, որ իսկական ուրախութիւնը եւ հարստութիւնը կու գան հաւատքէն, որ կը դիմանայ կեանքի ամենադժուար փորձութիւններուն։
Ժամանակի մէջ, որ յաճախ լեցուն է արագ ընթացքով եւ մակերեսային արժէքներով, Սրբոց տօնը մեզ կը յիշեցնէ, որ իրական կեանքը խորութեան մէջ է՝ հաւատքի խորութեան։ Սուրբերուն կեանքը այս նուիրուածութեան եւ խոնարհութեան արտացոլումն է։ Անոնց գործերը փարոս են բոլոր անոնց համար, որոնք իսկական յագեցուածութիւն կը փնտռեն՝ անդին հարստութեան եւ փառքին։
Յիշատակի եւ վերանորոգման օր
Սրբոց տօնը յիշատակի եւ վերանորոգման օր է։ Օր մը, երբ կը գիտակցինք, որ սրբութեան ձգտումը սահմանուած չէ միայն անցեալի մեծ սուրբերուն համար։ Աւելի՛ն, ասիկա հրաւէր է մեզմէ իւրաքանչիւրին՝ ապրելու հաւատքի, սիրոյ եւ արդարութեան առաքինութիւնները մեր կեանքին մէջ։
Այս տօնին, մենք կը յիշենք սուրբերը, բայց նաեւ կ՛ընդունինք հրաւէրը, որ ուղղուած է իւրաքանչիւրիս՝ հաւատքի լոյսը տարածելու աշխարհին մէջ։ Եկէք, այս Սրբոց տօնին՝ յիշենք սուրբերը եւ ներշնչուինք Քրիստոսի սիրոյ կեանքը ապրելու։ Ինչպէս կ՛ըսէ Աստուածաշունչը՝ «Ամէն ինչ, որ ճշմարիտ է, ամէն ինչ, որ պատուական է, ամէն ինչ, որ արդար է, ամէն ինչ, որ մաքուր է, ամէն ինչ, որ սէր կ՛առաջացնէ, ամէն ինչ, որ գեղեցիկ է, թող ըլլայ ձեր ձգտումը» (Փիլիպպեցիներ 4:8)։
Տիրատուր քհն. Սարդարեան